Friday, February 15, 2008

അന്ധന്‍




‍തീവണ്ടിയില്‍
ഒരന്ധനുണ്ടായിരുന്നു
ഒരുഹാര്‍മ്മോണിയം ആയിരുന്നു അയാള്‍

എന്നും പുറകെ
പാടിനീങ്ങി അവന്റെ തുണ

ഒരിക്കല്‍
യാത്രികരിലൊരാള്‍
അവളില്‍ കണ്ണുനട്ടു

നട്ടതു പൂത്തു
പാളത്തിലൂടെ പാഞ്ഞു ആ ഭ്രാന്തവൃക്ഷം

ചിതറിവീണ പൂവുകള്‍ക്കിടയില്‍
രണ്ടു കറുത്ത സര്‍പ്പങ്ങള്‍
കരഞ്ഞു പിരിയുന്നത്‌
രാത്രി ഡ്യൂട്ടിക്കാര്‍ കണ്ടു

പിഴച്ചുപോയ ഭൂമിയില്‍
അതില്‍പ്പിന്നെ
റെയില്‍വേസ്റ്റേഷനുകള്‍ ഉണ്ടായില്ല

അന്നുമുതല്‍
തീവണ്ടിയും അന്ധനായി

5 comments:

Pramod.KM said...

ഇത് വായിച്ചപ്പോള്‍ ഞാനും:)

വിശാഖ് ശങ്കര്‍ said...

മൂന്നാം തവണയാണ് വായിക്കുന്നത്.ഇക്കുറി ഇത് പറയാതെ പോകാന്‍ വയ്യ.അടഞ്ഞ എന്റെ കണ്ണുകളില്‍ അന്ധന്‍ എന്ന് എഴുതിവയ്ക്കുന്നു ഈ കവിത..!

വിഷ്ണു പ്രസാദ് said...

കമന്റ് പബ്ലിഷ് ചെയ്യാത്തോതോണ്ട് തന്നെയാണ് ഈ വഴിക്ക് തിരിഞ്ഞു നോക്കാത്തത്.അത് കഷ്ടമായെന്ന് ഈ കവിത കണ്ടപ്പോള്‍ ഒന്നു കൂടി ബോധ്യമായി.
ബൂലോക കവിതയില്‍ വല്ലപ്പോഴും എഴുതൂ...:)

ശ്രീകുമാര്‍ കരിയാട്‌ said...

thaanks vishnooo

sreekumaaran

ശ്രീകുമാര്‍ കരിയാട്‌ said...

vishaakhinum pramodinum nandi